Vlak voor het vertrek

Sinds het laatste verslagje heb ik van velen een reactie gekregen op het stukje in het Haarlems Dagblad. Vaak hoorde ik, uit onverwachte hoek: "Hé, ik heb jou in de krant zien staan, leuk stukje, man" Mijn reis is dus niet onopgemerkt gebleven. Geweldig dat zoveel mensen meeleven.

Vorige week ging ik op weg met Iris naar de training van de junioren van RCH. Daar aangekomen werd ik totaal verrast door een, door Christa georganiseerde, surprise-party. Niet alleen de junioren van RCH bleken in het complot te zitten, ook familie, vrienden en mijn teamgenoten van Kinheim. Christa had gezorgd voor mooie shirtjes en we gingen een mixed partijtje softballen onder leiding van Ponky.
Het ging helemaal nergens om maar toch werd er af en toe fanatiek gespeeld. De lol stond echter voorop.

Na afloop was er taart en drank. Iris en Madelon hadden zich ontzettend uitgesloofd op versierde taart en cupcakes. Maar ook waren er allerlei andere lekkere dingetjes. Hierbij nogmaals mijn hartelijke dank aan iederéén. Ook voor de geschenken die ik mocht ontvangen.

Ook heb ik afgelopen weekend mijn echte verjaardag gevierd met mijn naaste familie en goede vrienden. We zijn naar Pieterburen geweest om lekker te ontspannen en om te wadlopen. Tot op je knieën in de prut, heerlijk. Mede door het heerlijke weer werd het een geweldig weekend. Ik heb o.a. een hele mooie camera gekregen waar ik vele foto's van mijn reis mee hoop te maken.

Nu is het dinsdagavond, de vooravond van mijn vertrek. Alle bagage zit in de rugzak, zo'n 11 kilo. Daar komt dan tijdens de tocht alleen nog anderhalf tot twee liter water bij. Morgenochtend vroeg, om 4.30 uur, is het vertrek naar Rotterdam Airport.
Om 7.10 uur vlieg ik dan naar Biarritz, aan de zuidwest kust van Frankrijk. Vandaar ga ik met de trein naar St. Jean Pied de Port. Dat is het beginpunt. De eerste nacht slaap ik in een bekende, door Nederlanders geleide, herberg: L'Esprit du Chemin.

Daar begint donderdagmorgen de eerste etappe van 146 meter hoogte, via een bergcol van 1410 meter naar een spaans klooster op 952 meter hoogte. Onderweg passeer ik de grens tussen Frankrijk en Spanje. Het is één van de zwaarste etappe's maar ik ben gelukkig goed getraind: ik heb wel 10 keer het Kopje van Bloemendaal bedwongen!

Ik heb er dus ontzettend veel zin in, maar aan de andere kant weet ik ook dat ik mijn gezin, en vooral Christa, in niet ideale omstandigheden achterlaat. Dat gevoel is niet prettig. Maar Christa vindt dat ik, ondanks alles, gewoon moet gaan. We zien wel hoe het loopt. Gelukkig nemen de meiden hun verantwoordelijkheid en kunnen we rekenen op steun van velen. En, zoals Christa zo treffend opmerkt: "Joh, over ruim zes weken zitten we lekker samen aan het strand, de tijd gaat sneller dan je denkt!"

Tot de volgende blog die, waarschijnlijk, uit Spanje komt.