Dag 2: Wachten, wachten, wachten.

Na een nacht waarin ik niet veel geslapen heb, om 8 uur opgestaan voor een redelijk goed ontbijtje. Om 10.00 aan de hospitaleres gevraagd of ze een taxi voor me wilde bellen die me weer naar het vliegveld wilde brengen. Daar was alles nog in diepe rust want zo groot is het hier niet, ik denk dat er per dag zo’n 10 vluchten aankomen en vertrekken waarvan maar drie van Vueling. Één in de morgen, één in de middag en één in de avond. Tot nu toe geen spoor van m’n bagage. Uiteindeljk ‘s middags maar naar het pension in Gijón gegaan waar ik twee jaar geleden ook zat. Een gedeelde kamer voor 20 euro per nacht en ik kan twee nachten blijven zodat ik morgen de hele dag heb om alles nieuw te kopen. Onderbroeken, deo, rugzak, regenjack... en ga zo nog maar effe door. Gelukkig zit er hier een winkelcentrum, een Decathlon en een outdoor-winkel. Dus ik hoop dat ik de meeste spullen kan krijgen.
Niets is zo vervelend dan de hele dag te moeten wachten, ook al is het heerlijk weer. Ik heb geen zwembroek en handdoek dus zwemmen kan even niet. En alles is hier de hele dag dicht! Terwijl held Gijón tegen het eind van de middag de straat op komt. Alle bankjes zijn bezet door oude vrouwtjes en op de trappen zit de jeugd.
Vandaag maar liefst twee keer naar de Burger King geweest want ik heb weinig trek door al dat gedoe en de Burger King heeft gratis refill drank en WiFi, ook makkelijk. Toch nog 14 km door de stad en over de boulevards van Gijón gewandeld, en in twee dagen een boek van Baldacci uitgelezen. Dat e-readertje van Christa is een uitkomst. Zo dadelijk naar het pension om kennis te gaan maken met m’n kamergenoot, als t maar geen Marokkaan is vindt ik alles oké. Maar Marokkanen doen niet aan lopen, die doen alles op de brommer!