Dag 3: Sintra en Cabo da Roca

Vandaag na het stevige ontbijt de trein naar Sintra genomen. Sintra is volgens de Portugezen het mooiste plekje van Portugal. Het gezegde luidt hier: Je bent geen Portugees als je niet in Sintra ben gewees(t). En wie ben ik dan om dat te betwijfelen.
Op het stationnetje van Sintra aangekomen naar buiten gewandeld en gekeken waar de paleisjes waren, het bleek al snel onbegonnen werk om ze allemaal te bekijken en ook om dit lopend te doen. Er zijn er veel, ze liggen ver uit elkaar en je moet je indenken dat de bergen hier er het zelfde uitzien als in de Alpen! Van hoog naar laag en vol haarspeldbochten. Dat wordt dus de hop on-hop off. De eerste buslijn die ik zag koste een tientje, maar er stond een rij alsof het de Grand Prix Zandvoort was. In de hal van het stationnetje had ik ook een kraampje van een andere buslijn gezien dus ik terug. Deze bus bleek 20 euro te kosten, maar ja je moet wat, tijd is geld. Éénmaal gekocht bleek dat duurkoop eigenlijk goedkoop was. Ten eerste waren er weinig medereizigers, je kon dus altijd zitten en ten tweede was onze bus open, in tegenstelling tot de dichte touringcar van de voordelige concurrent, en als klap op de vuurpijl reed onze bus helemaal door naar Cabo da Roca, het meest westelijke puntje van het Europese vasteland.
Er waren twee routes een korte en een lange. Eerst de korte route genomen die mij naar Castelo dos Mouros, een 10de eeuws Moors kasteel, of in ieder geval wat er nog van over was, bracht. Enorme muren en torens, en een uitzicht over de gehele omgeving.
Vervolgens naar Palācio Nacional da Penã gereden en daar het kasteel van binnen bezichtigd. Dit was het, rond 1850, gebouwde paleis waar de Portugese vorsten zomers resideerden. Alles is nog net zo ingericht alsof ze er morgen weer na toe kunnen komen.
Inmiddels was de korte tour ten einde en was ik weer in Sintra, klaar voor de lange tour. Deze voerde door de bergen naar het Quinta de Regaleira. Een werkelijk prachtig, tegen de rotswand aangebouwd, paleiscomplex met weelderige tuinen, watervallen, meertjes in grotten en een in de rotsen uitgehouwen wenteltrap van zeven verdiepingen, gevolgd door druipsteengrotachtige gangen die je weer terugbrachten in de tuin. Ook dit paleis was van binnen te bezichtigen maar soberder dan Palācio de Penā.
Klaar voor de volgende bezichtiging: Palācio de Monserrate, een Moors-Indisch-Portugees paleisrevolutie in typisch Orientaalse stijl. Ook dit paleis lag weer in een enorme tuin waar de meest exotisch planten en zelfs Seguoia bomen stonden. Het was inmiddels vijf uur geweest en ongeveer tijd voor de laatste bus terug.
Maarrrrrr… deze bus bracht ons in een eindeloze bergachtige rit eerst naar het plaatsje Praia da Adraga met een prachtig strand tussen de kliffen en daarna naar Cabo das Roca. Bij beide plaatsjes mochten we er nog tien minuten uit om even rond te kijken. Daarna was het tijd om terug te gaan. Inmiddels was het bijna half zeven en begon het door de constante wind behoorlijk frisjes te worden, in zat te raliebalen in m’n t-shirtje. Gelukkig was het in Sintra weer lekker warm en was de terugrit met de trein naar Lissabon een genotje. Eerst even naar het hostel gegaan om m’n rugzak voor morgen in gereedheid te brengen en daarna naar de kebabtent hier in de straat om even calorieën in te nemen. Een soort kapsalon. Met een colaatje erbij nog geen 7 euro. Ik kan tenslotte niet elke dag naar een restaurant van klasse.
Inmiddels heb ik een oplossing gevonden voor mijn etappe van morgen die extra lang zou zijn omdat de herberg waar ik zou verblijven nog dicht is vanwege verbouwing en Corona. Ik ga morgen met de metro naar Parque das Nações, waar ik gisteren mijn sightseeing was gestopt. Dat scheelt me 9 km, net zoveel als het extra stuk naar de volgende herberg in Alverca do Ribatejo. En dat hele stuk heb ik natuurlijk gisteren al gelopen, weliswaar zonder rugzak, maar dat weet niemand. Smokkelen mag best, weltusten voor vandaag.